Czym jest depresja? – Dwubiegunova

Depresja to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się obniżeniem nastroju, utratą zainteresowań i odczuwania przyjemności, spadkiem energii i poczucia własnej wartości, przeświadczeniem o własnej winie za wszelakie zdarzenia, zaburzeniami snu i apetytu oraz trudnościami w koncentracji.
Depresja jest klasyfikowana jako zaburzenie afektywne (nastroju).
Depresja stanowi główną przyczynę niezdolności do pracy i jest najczęściej spotykanym zaburzeniem psychicznym na świecie.
Z depresją zmaga się około 300 mln osób. Dwa razy częściej dotyka ona kobiet niż mężczyzn. Występuje ona również u dzieci.
Aby zdiagnozować depresję, objawy muszą utrzymywać się przez okres minimum 2 tygodni.
Wyróżniamy 3 stopnie depresji: łagodny, umiarkowany i ciężki.

Nie diagnozujmy się sami, ani przez Internet!
Diagnozę postawić może internista, psychiatra bądź psycholog zbierając wywiad oraz przeprowadzając odpowiednie testy.
Należy wykluczyć możliwe inne choroby somatyczne, mogące dawać podobne objawy:
– choroby układu hormonalnego, np. nadczynność i niedoczynność tarczycy, choroba Addisona, Choroba Cushinga,
– choroby zakaźne i zapalne, np. mononukleoza, gruźlica, zapalenie płuc, reumatoidalne zapalenie stawów,
– choroby układu nerwowego, np. urazy, guzy, neuroinfekcje, migrenę, padaczkę, stwardnienie rozsiane,
– niedobory witaminowe: witaminy D,C, kwasu foliowego, niacyny, tiaminy, kobalaminy,
– inne choroby, np. nowotwory, mocznicę, porfirię, stan w okresie pooperacyjnym.
Depresje mogą wywoływać niektóre leki. O przyjmowaniu każdego leku należy informować lekarza podczas diagnostyki.
Depresja może być wywołana wskutek przyjmowania substancji psychoaktywnych i nadużywania alkoholu.
Depresja może być czasem objawem innej choroby, takiej jak choroba afektywna dwubiegunowa, gdzie obniżony nastrój występuje naprzemiennie z podwyższonym.

obniżenie nastroju,
zobojętnienie, stopniowa utrata radości życia i odczuwania przyjemności, cieszenia się rzeczami, które dotąd uważało się za radosne,
zmniejszona energia i aktywność, a nawet zespół przewlekłego zmęczenia,
głęboki smutek,
poczucie pustki i bezsensu istnienia,
drażliwość,
bezsilność i ogromne zmęczenie aż do całkowitej niemożności wstania z łóżka i podejmowania czynności higienicznych,
niepokój i napięcie,
zaburzenia snu i apetytu,
dobowe wahanie samopoczucia – rano jest źle, wieczorem następuje poprawa,
spadek libido,
myślenie depresyjne (triada depresyjna Becka), czyli negatywne myślenie na temat:
– siebie – niska samoocena i brak wiary w siebie,
– otaczającego świata – pesymistyczna wizja świata,
– przyszłości – myślenie katastroficzne,
osłabienie koncentracji, pamięci i uwagi,
poczucie winy,
towarzyszące stany lękowe, lęk nieokreślony wolnopłynący,
myśli rezygnacyjne, np. „Chciałbym usnąć i więcej się nie obudzić.”,
myśli, zamiary i próby samobójcze,
bóle somatyczne,
przyjmowanie substancji psychoaktywnych,
urojenia depresyjne związanie z poczuciem winy, grzesznością, byciem potępionym, itp.

Myśli rezygnacyjne i samobójcze są często występującym objawem depresji.
Myśli samobójcze są niezależne od woli chorego.
Rocznie nawet 1 milion osób rocznie dopuszcza się próby samobójczej z powodu depresji.
Myśli samobójczych nie należy NIGDY ignorować.
Nasilone myśli i tendencje samobójcze są stanem bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia.
Nawet w przypadku wystąpienia pojedynczych myśli samobójczych, wskazana jest pilna konsultacja psychiatryczna.
Nie zawsze hospitalizacja jest konieczna. Ryzyko popełnienia potencjalnego samobójstwa ocenia lekarz podczas wywiadu z pacjentem.
W przypadku wystąpienia silnych myśli samobójczych, należy jak najszybciej skontaktować się z psychiatrą lub, jeśli nie ma takiej możliwości, jechać na izbę przyjęć szpitala psychiatrycznego. Skierowanie w tym przypadku nie jest potrzebne.
Czynniki ryzyka samobójstwa:
– nasilenie poczucia beznadziei i braku sensu życia,
– duże nasilenie objawów depresji,
– przewlekła bezsenność,
– nasilony lęk,
– przewlekłe dolegliwości bólowe,
– ciężkie choroby przewlekłe,
– nadużywanie substancji psychoaktywnych i alkoholu,
– depresja w późniejszym wieku,
– czynniki społeczne i ekonomiczne, np. żałoba, bezrobocie, długi,
– tendencje samobójcze w wywiadzie,
– samobójstwo w rodzinie.

Leki antydepresyjne – wpływają na lepsze funkcjonowanie mediatorów serotoniny i noradrenaliny. Leczenie farmakologiczne poprawia więc nastrój chorego zazwyczaj po 2-4 tygodniach, a potencjalne skutki uboczne leków dość szybko ustępują.
Psychoterapia – polega na szukaniu przyczyn wystąpienia depresji, wglądzie w siebie, zmianie niekonstruktywnego myślenia i zachowań.
Psychoedukacja – umożliwia lepsze zrozumienie choroby.
Fototerapia – polega na powtarzalnej ekspozycji na światło i jest skuteczna w leczeniu depresji sezonowej, trwającej w okresie jesień-zima,
Elektroterapia – leczenie elektrowstrząsami stosowane w leczeniu depresji lekoopornej lub w sytuacji, gdy podanie leków nie jest wskazane.

U około połowy chorych, zaburzenie zanika samoistnie z ciągu pół roku.
Rokowania zależne są od wielu czynników, takich jak: wiek, wsparcie bliskich, aktywność.
Możliwe są nawroty.
Nieleczona depresja może powodować powikłania.

Źródła:

Tu mnie znajdziesz: